(Lifestyle-)Coach, trainer, consultant in persoonlijke- team- en organisatieontwikkeling. Haalt het innerlijk goud naar boven.
(Lifestyle-)Coach, trainer, consultant in persoonlijke- team- en organisatieontwikkeling. Haalt het innerlijk goud naar boven.
Regelmatig krijg ik de vraag of ik nog roei. Als ik dat vervolgens ontkennend beantwoord, wordt er vaak verbaasd gereageerd. Ooit bestond mijn leven bijna alleen maar uit roeien. Om de internationale top te halen trainde ik twee keer per dag. Reken maar uit wat daar van overblijft als je nog maar twee keer per week traint. Niet veel. Om die aftakeling niet bewust mee te maken, richt ik mij liever op andere sporten. Hardlopen is een van mijn favorieten. Een lekker efficiënte sport: in één uur uit en thuis.
Dat sporten niet meer op nummer één staat, vind ik zelf niet z’n probleem. Het is tijd voor mijn tweede carrière. En zoals ik ooit fanatiek voor de sportcarrière ging, doe ik dat nu voor mijn maatschappelijke carrière. Maar sinds ik gestopt ben met topsport én twee jonge kinderen heb, kost het mij veel moeite om überhaupt sportief actief te blijven. Ik ben vooral bezig mijn kinderen naar hun clubjes te brengen.
Blijkbaar ben ik niet de enige. Uit onderzoek blijkt namelijk dat veel ouders van jonge kinderen hun sportiviteit –tijdelijk- in de ijskast hebben gezet. Al een tijdje ben ik op zoek naar een creatieve oplossing voor de combinatie werk, gezin en sport. Want ik heb ook gemerkt dat ik mij goed voel als ik blijf bewegen en het een gunstig effect op mijn gewicht heeft. Bij voorkeur ga ik lopend ergens heen of pak ik de fiets. Niet alleen gezond, maar ook beter voor het milieu en zo geef ik ook het goede voorbeeld aan mijn kinderen.
Zo blijf ik in beweging, maar echt sporten wil ik dat toch niet noemen. De uitdaging om dat sportieve moment in de week te vinden blijft dus. Of moet ik misschien schoorvoetend toegeven dat sport blijkbaar geen prioriteit meer is? Waarom maak ik die tijd niet meer vrij? En elk antwoord klinkt als een slecht excuus. Belangrijker dan mijn eigen sport, vind ik dat mijn kinderen sporten. Op jonge leeftijd leg je de basis voor de motoriek, je lichaam leren kennen, je grenzen verleggen en dat bewegen leuk is.
Mijn eigen sportiviteit heb ik middels mijn werk opgelost. Sinds enige tijd haal ik genoeg beweging uit mijn tweede carrière. Als coach fiets ik nu de nodige kilometers langs de bosbaan. Maar echt sporten wil ik het niet noemen.